Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Καλή Χρονιά!

Αυτές τις μέρες γυρίζουν αυτοί οι στίχοι στο μυαλό μου: "Τους ανθρώπους στην ζωή μου βιάστηκα να τους μετρήσω... Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί..." Οι απώλειες ανθρώπων αρκετές... Κυρίως κυριολεκτικές... Οι άλλες, οι μεταφορικές, έχω πειστεί πια πως για κάποιον λόγο γίνονται. Δεν ξέρω γιατί μα όσο μεγαλώνω και χάνω υλικά ή άυλα, νιώθω πιο πλήρης... Θα είναι που μένουν τα πιο ουσιαστικά...

Ο Καινούριος Χρόνος λοιπόν ας συμπληρώσει περισσότερα κενά στην ζωή μας, ας κάνει τις σχέσεις μας πιο ουσιαστικές και ας μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο εαυτούς... Νομίζω πως από εκεί ξεκινούν όλα... Καλή μας χρονιά!

Α.Χ.




Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Καλά Χριστούγεννα!

Εγώ να με αγαπήσω, Εσύ να μας νοιάζεσαι, Αυτός να μας σέβεται, Εμείς να αγκαλιαζόμαστε, Εσείς να χαμογελάτε, Αυτοί να μην μας ξεχνούν...

Ξέρεις; Δεν είναι τόσο δύσκολο... Θέληση να υπάρχει...

Υγεία, αγάπη, χαμόγελα και όλα θα πάνε καλά... Υπόσχεση.

Καλά μας Χριστούγεννα...

Α.Χ.


Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Δεν βαρέθηκες το: για πάντα μόνος;

Σκέφτομαι λοιπόν εσένα που δεν σου επέτρεψες να αγαπήσεις ή ακόμη και αν το έκανες, δεν το έδειξες σε εκείνους που έπρεπε. Αυτό το γυάλινο κουτάκι του :''δείτε με αλλά μην αγγίξετε την ψυχή μου'' δεν σε πνίγει ποτέ; Ή όταν νιώσεις πως κάποιος πάει να μπει απο ένα ράγισμα, η σπρωξιά που του δίνεις να φύγει δεν πονά περισσότερο εσένα απ'οτι εκείνον; Μωρέ ξέρεις κάτι; Τους ανθρώπους έμαθα να τους πιστεύω και να τους αγαπώ και ας μην βγει κάτι καλό... Μαθήματα λένε όλα αυτά και μάλλον έχουν δίκαιο... Θες να το προσπαθήσεις και εσύ; Άνοιξε ένα παραθυράκι και άφησε την καλοσύνη και την αγάπη των άλλων να μπει... Δεν βαρέθηκες το: για πάντα μόνος; Λέω εγώ τώρα...


Α.Χ.




Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Τάσος Λειβαδίτης

Αυτό που πονάει περισσότερο, είναι το “λίγο” που σου δώσανε για πολύ και το “πολύ σου” που το μέτρησαν για τίποτα.


Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Μανόλης Αναγνωστάκης - Το σκάκι

Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε…
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα…


Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Η ζωγραφιά...

Έχεις προσέξει ποτέ ένα παιδί όταν ζωγραφίζει; Με πόση αγάπη και προσήλωση το κάνει; Βάζει χρώματα... πολλά... για να είναι σίγουρο πως το κοριτσάκι εκεί μέσα θα είναι ευτυχισμένο... Και εκείνο είναι! Θαμπώνεται από τα χρώματα, παίζει ξένοιαστο στην αυλή, φέρνει και τους φίλους του και είναι όλα τόσο όμορφα! Έχεις όμως δει με πόσο θυμό μπορεί, αν δεν του αρέσει κάτι να πάρει ένα ψαλίδι και να κάνει την ζωγραφιά χίλια κομμάτια; Και να φύγουν και τα χρώματα και η φαντασία της ευτυχίας και να ξαναγίνουν όλα όπως πριν... Ένα σωρός από άψυχο χαρτί... Θα μου κάνεις μία χάρη; Την επόμενη φορά που θα το δεις να την ψαλιδίζει, πες της να κρατήσει όλα τα κομμάτια σε ένα μικρό κουτί και όταν δεις ότι της φύγει ο θυμός, βοήθησέ τη... Να τα κολλήσει με προσοχή για να μπορέσει η μικρούλα και πάλι να νιώσει ευτυχισμένη... Να γεμίσει και πάλι χρώματα... Κρίμα δεν είναι να τα φτιάχνει όλα πάλι από την αρχή κάθε φορά; Θα την βοηθήσεις ε; Νομίζω ότι μπορώ να βασιστώ σε εσένα...
Α.Χ.

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Αργύρης Χιόνης

''Γιατί έκαψες τη στέγη μου;'' ρώτησα τη φωτιά.
''Για να κοιτάς τον ουρανό ανεμπόδιστα'' μου απάντησε.

Από μιαν άποψη είχε δίκιο, τον έβλεπα όντως ανεμπόδιστα, αλλ’ ήταν τόσο άδειος,που έφτιαξα καινούρια στέγη αμέσως...

Ειν’ αρκετό το μέσα μου κενό, δεν θέλω κι άλλο, πάνω απ’ το κεφάλι μου...



Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Η κούκλα...

Ήθελα να σου χαρίσω κάτι αλλά δεν ήξερα τι...
Μάζεψα λοιπόν ότι σου άρεσε... μικρά μικρά κομματάκια...
αγάπης, έγνοιας, σεβασμού, πάθους, πόθου,
κομμάτια αυτών που μάντευα ότι αγαπούσες και τα φύλαγα προσεκτικά...
Σκέφτηκα να σου φτιάξω μία κούκλα. Πόσο όμορφη έγινε με όλα αυτά...
Ένα πράγμα πρέπει να κάνεις τώρα εσύ:
Να προσέχεις να μην σπάσει.
Κι ας μην την βγάλεις ποτέ από το κουτί της...
Κι ας μην της δώσεις ποτέ πνοή...
Μου αρκεί που θα την έχεις εσύ.
Θα το κάνεις. Έτσι δεν είναι;


Α.Χ.



Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε,
Μα εκεί που μ’ άφησες
Δεν πρόκειται ποτέ
Να με ξαναβρείς...


Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Φερνάντο Πεσσόα (ξανά...)

Εκείνες τις αργές και άδειες ώρες ανεβαίνει από την ψυχή στο πνεύμα μου μια θλίψη από ολόκληρο το είναι μου,
η πίκρα ότι όλα είναι μια αίσθηση δική μου και συνάμα ένα πράγμα εξωτερικό που δεν είναι στο χέρι μου να το αλλάξω...
Αχ, πόσες φορές τα όνειρα μου υψώνονται μπροστά μου σαν πράγματα, όχι για να μου υποκαταστήσουν την πραγματικότητα,
αλλά για να μου πουν ότι της μοιάζουν στο ότι δεν τα θέλω, στο ότι εμφανίζονται ξαφνικά απ' έξω...


Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Φερνάντο Πεσσόα

Ζητώ συγγνώμη που δεν απαντώ
Αλλά λάθος δικό μου δεν είναι
Που δεν αντιστοιχώ
Σ’ αυτόν που σε 'μένα αγαπάτε.
Ο καθένας μας είναι πολλοί
Εγώ είμαι αυτός που νομίζω πως είμαι.
Άλλοι με βλέπουν αλλιώς
Και πάλι λάθος κάνουν.
Μη με παίρνετε γι’ άλλον
Κι αφήστε με ήσυχο.
Αν εγώ δεν θέλω
Να βρω τον εαυτό μου
Γιατί οι άλλοι για μένα να ψάχνουν;


Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

I really do...

Είναι και αυτό... Άνθρωποι που υπάρχουν στην ζωή σου και είναι πάντα εκεί και ας μην είναι τυπικά... εμφανίζονται όταν πρέπει... για να σου θυμίσουν πως και εσύ κάτι κάνεις καλά και πως για κάποιους παραμένεις πολύτιμος κι ας προσπαθούν που και που να σε κάνουν να το ξεχάσεις... Γι'αυτό και κάποια άλλα, πολλά άλλα, εγώ νιώθω ήρεμα ευτυχισμένη...
Α.Χ.


Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Απλά Μαθηματικά... Ή μήπως όχι;

Παρατηρώ λοιπόν τα φαινομενικά προβλήματα όλων. Άλλος έχει και τα αναγνωρίζει, άλλος δεν τα αναγνωρίζει, άλλος δεν έχει και τα δημιουργεί και άλλος τα προξενεί στους άλλους απλά επειδή δεν έχει με τι να ασχοληθεί. Εγώ λοιπόν και είχα και έχω προβλήματα, κάποια άλυτα, σαν τα Μαθηματικών που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω. Τα πάω απο εδώ, τίποτα, τα πάω απο εκεί, τίποτα... Στο τέλος, όποτε και αν είναι αυτό, είτε θα βρεθεί μία λύση, είτε θα καταχωρηθούν στο χρονοντούλαπο ως άλυτα. Διαπιστώνω όμως ευτυχής ένα πράγμα. Πως ποτέ, και αυτό το λέω με πλήρη επίγνωση, δεν υπήρξα στην κατηγορία αυτών που τα προκαλούν στους άλλους. Μία άλλη διαπίστωση όμως είναι πως εγώ επέτρεψα σε άλλους να μου βάλουν δύσκολες εξισώσεις. Δεν τις θέλω πια... Αν εσείς βρείτε τις λύσεις, ενημερώστε με. Ή μην με ενημερώνετε... Κρατήστε τις για εσάς και ευημερείτε... Εγώ είμαι πεπεισμένη πια πως ο μικρόκοσμός μου είναι καλύτερος απο τον δικό σας...

Α.Χ. 

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Μενέλαος Λουντέμης

Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες.
Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις.

Καν'την τραγούδια, ξενύχτια.
Καν'την βιβλία, αταξίες.

Μόνο μην την μοιρολογάς. Είναι σαν να την βρίζεις.
Σαν να της κλείνεις τον δρόμο να ξανάρθει...


Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Περί Παθών – Δήμητρα Γκρους

Η δύναμή μας και η αδυναμία μας, η χαρά μας και η λύπη μας, είναι κατάδικές μας κι έχουν συγκεκριμένες αιτίες που τις εξηγούν. Το να προσπαθούμε να τις καταλάβουμε είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να μην υποφέρουμε. Ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν λειτουργούν προς το συμφέρον μας, δεν είναι προσωπικό. Τίποτα δεν είναι προσωπικό. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη, δεν λογαριάζει το αίσθημά μας. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορούμε να κάνουμε, παρά να συμφιλιωθούμε με ό,τι μας ξεπερνά. Αλλιώς θα συντριβούμε. Κι αν θέλουμε να είμαστε ωφέλιμοι ο ένας για τον άλλο, οι πιο δυνατοί ας διδάξουν τους πιο αδύναμους. Ας τους μάθουν τρόπους να στηρίζονται στα πόδια τους, να αναπτύσσουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις, να καλλιεργούν τις ικανότητές τους, να μαθαίνουν όσο ζουν, να μην επαναπαύονται. Ας τους δείξουν τρόπους να αποφεύγουν τα λυπημένα πάθη κι ας τους γεννήσουν μέσα από το δικό τους παράδειγμα την όρεξη για ζωή, χαρά και δημιουργία· να είναι ανοιχτοί σε ερεθίσματα, ευγενικοί με τους ανθρώπους, ζεστοί στις μεταξύ τους συναναστροφές.

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Ρομπέρτο Μπενίνι

Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις...

Έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης.

Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα.

Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα.

Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη…


Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Επίσκεψη σε εμένα...

Ξέρεις; Πέρασα χθες... Τι ακαταστασία! Πόσο καιρό είχες να μπεις εκεί μέσα; Ή μήπως δεν είχες μπει ποτέ; Η πόρτα βαριά... δυσκολεύτηκα να την ανοίξω... έτριζε... λες απο τα χρόνια;

Όπως έμπαινα έτρεξαν καταπάνω μου για να την προλάβουν ανοιχτή όλα όσα είχες κλεισμένα εκεί τόσο καιρό... Σκέψεις, λέξεις, προσδοκίες, όνειρα... τ'ανείπωτα... Μάλλον ήθελαν να πάρουν πάλι πνοή. Πολύ δεν τα κράτησες εκεί; Δεν νομίζεις; 

Απέναντι απο την πόρτα βρήκα κάτι κορνίζες. Έστεκαν εκεί πάνω στα ράφια. Στα πιο ψηλά οι πιο σημαντικοί. Έχουν καιρό να έρθουν ε; Αυτοί δεν είχαν υποσχεθεί αιώνια υποστήριξη και αγάπη; Αλλά σαν να τις είδα και εκείνες τις λέξεις τους να φεύγουν μαζί με τις άλλες. Νομίζω οτι πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο που τις έχεις τοποθετημένες. Και αυτές που είναι σπασμένες ή έστω ράγισαν να τις πετάξεις. Τι τις θες; Χώρο πιάνουν... Και όταν θα θες να τακτοποιήσεις τις επόμενες δεν θα σε αφήνουν. Να τις στριμώξεις όλες μαζί δεν θα είναι όμορφο! Οι παλιές θα προσπαθούν κατά καιρούς να πάρουν την παλιά τους θέση και θα είναι άδικο για τις καινούριες...

Σκόνταψα και πάνω σε κάτι κουτιά... Μικρά αλλά πολύχρωμα... Μου τράβηξαν την προσοχή... Συναισθήματα έγραφαν πάνω... Δεν τα άνοιξες ποτέ: Δεν τα έδειξες σε κανένα; Τι τα αφήνεις και στοιβάζονται εκεί; Δώσε στον καθένα αυτό που του αναλογεί και αν δεις οτι δεν θες πια, πέτα το. Μην βασανίζεστε άδικα και οι δύο. Μάλλον θα είχε ημερομηνία λήξης που δεν είδες. Άδικα το κρατούσες δηλαδή... 

Πριν τα κάνεις όλα αυτά όμως, πρέπει να επιμείνω. Άνοιξε τα παράθυρα να φύγει αυτή η άσχημη μυρωδιά... Σκούπισε, ξεσκόνισε, πέρασε κάθε γωνιά με άρωμα βανίλιας που τόσο σου αρέσει... Δεν κατάλαβες οτι η απομόνωση και η αποχή μυρίζουν άσχημα; Και μετά καθάρισε τις κορνίζες σου, βάλε την καθεμία όσο ψηλά πρέπει. πέτα τις σπασμένες και βάλε, στην θέση που τους πρέπει αυτή την φορά, τις καινούριες. Τα πολύχρωμα κουτάκια ξέρεις! Πετάμε τα παλιά, δίνουμε τα καινούρια αλλά ανοιγμένα... Τα δώρα πρέπει να έχουν παραλήπτες και να τα ανοίγουν μόλις τους τα δώσεις για να δεις αν η χαρά τους είναι τόσο μεγάλη όσο και η δική σου... Όση και οι δύο νομίζατε...

Ξέρω οτι όλα αυτά θα σε κουράσουν και θα βαρεθείς... Είναι και αυτή η αναβλητικότητα που σε διακρίνει... Αλλά θέλω τουλάχιστον να μου υποσχεθείς οτι θα προσπαθήσεις να βάλεις μια τάξη σε αυτό το αχούρι. Δεν σε κούρασε αυτό το χάος; Μία τάξη βρε ψυχή μου... Μία τάξη για να νιώσεις πάλι καλά...
Α.Χ.

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Σταύρος Σιόλας & Φωτεινή Βελεσιώτου - Διόδια

Τώρα θα δεις τα χρώματα ν' αλλάζουνε
Και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα
Άγγελοι σαν θνητοί θα σ' αγκαλιάζουνε
Εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα

Τώρα θα πιω νερό απ' το ποτήρι σου
Δικά σου θά' ναι πια όσα δεν έχω
Θα σπρώξω ουρανό στο παραθύρι σου
Κι ό,τι δεν άντεχα θα το αντέχω

Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο
Τζάμπα οικόπεδο σε παραλία
Του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο
Και θα νικήσω δίχως πανοπλία

Τώρα θα δεις μες της ψυχής τα υπόγεια
Τραπέζι με ψωμί, νερό και αλάτι
Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια
Που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη

(Υπέροχο... Απλά και μόνο...)


Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Μία συμβουλή...

Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι... Ασ'το! Μην έρθεις! Αδιέξοδο... Γι'αυτό σκέψου τι σου έδωσα, τι μου έδωσες, τι σου χρωστώ, τι μου χρωστάς και όταν αποφασίσεις, κόψε τις αποδείξεις. Η ε(υ)φορία καραδοκεί και η ψυχή αγανάκτησε...
Α.Χ.

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Ελένη Χριστοπούλου

Έστω να συνεχίζαμε αυτό που κάποτε αρχίσαμε.
Να θυμάσαι πως ξεκίνησε αυθόρμητα κι απλά...
Mια αφορμή χρειάστηκε μονάχα κι ένα χαμόγελο μετά...
Άρχισε και δεν τελείωσε ποτέ.
Έμεινε να περιμένει στη σιωπή...


Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Κατερίνα Κουταβά

Τώρα που μπορώ λείπεις.
Τότε που φοβόμουν υπήρχες.
Όταν κουραστώ και αποκάμω θα ‘σαι σκιά.
Όταν δακρύσεις θα'χω γίνει ανάμνηση...


Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Το παζλ...

Και πέφτει μια μέρα στα χέρια σου! Ένα παζλ! Τι όμορφη εικόνα! Και ενθουσιάζεσαι! Ασχολείσαι συνεχώς με αυτό και προσπαθείς να κουμπώσεις τα κομμάτια όσο πιο γρήγορα γίνεται για να αποκαλυφθεί η ομορφιά του! Ωχ! Ποιός το πείραξε; Γιατί λείπουν κομμάτια; Τώρα τι; Θα το κλείσεις ασφυκτικά στο κουτί του και θα το βάλεις πάνω στο ράφι, κάπου ψηλά για να μην σου θυμίζει τον κόπο και την στενοχώρια σου ή θα το πετάξεις μαζί με το κουτί αφού πια δεν μπορεί να γίνει; Και καλά αν ο καιρός ήταν λίγος... Αν το προσπαθούσες για καιρό και όσο το προσπαθούσες σου έβγαιναν και άλλα κομμάτια; Περισσότερα και πιο δύσκολα να τα ταιριάξεις; Τι κάνουμε τότε; Μάλλον δεν το πετάς... Παίρνεις ένα χρώμα, βάζεις όλο το ταλέντο και την υπομονή σου και προσπαθείς να συμπληρώσεις τις ατέλειες... Στο τέλος κανείς δεν θα το καταλάβει... Πίστεψέ με... Η εικόνα πάλι όμορφη θα είναι και μπορεί και κάποια στιγμή να το ξεχάσεις και εσύ ο ίδιος οτι εκεί, κάποτε, υπήρχε ένα κενό... Άλλωστε όλοι διαφορετικοί δεν είμαστε; Και αν κούμπωναν όλα τα κομμάτια, βαρετό δεν θα ήταν; Λίγη υπομονή, αγάπη, χρώμα και στο τέλος η εικόνα όμορφη θα είναι... Αρκεί να θες θες να δεις πέρα απο τις ατέλειες...
Α.Χ.

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

'Μαλβίνα Κάραλη'

Σημασία δεν έχει μόνο ποιόν αγαπάς, αλλά με ποιόν μπορείς να εκφράζεσαι, με ποιόν μπορείς να είσαι ο αληθινός εαυτός σου. Δώσε μου έναν άνθρωπο να είναι σαν και 'μένα, θολός κι ανώριμος, ανολοκλήρωτος και μπερδεμένος, αξεδιάλυτος και σκοτεινός. Για να χορέψω μαζί του. Να παίξω. Να τον καλοπιάσω. Να τον ερωτευτώ. Μέσα απ’ αυτόν να ξαναπλάθομαι από την αρχή. Μέσα απ’ αυτόν να μεγαλώνω...

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Εσύ;

Να σε κρατώ πάντα σφιχτά... τόσο όσο όμως, για να μην μου σπάσεις...
Να είμαι πάντα εκεί μην τύχει και χρειαστείς μια αγκαλιά ένα δύσκολο βράδυ...
Να σε αφήνω να αναπνέεις ενώ εγώ νιώθω πως θα μου κοπεί η ανάσα...
Να κλαίω όταν κλαις κι ας είμαι ευτυχισμένη...
Να γελάω όταν γελάς και ας χάνω την γη κάτω απο τα πόδια μου... έτσι... απλά επειδή μου το ζήτησες...
Να Σ'αγαπάω σιωπηλά γιατί την αγάπη δεν την αντέχεις και προτιμάς να την πετάς μακριά αν δεις πως προσπαθεί να σε κυριεύσει...
Να είμαι εδώ... εκεί... δίπλα σου... μακριά σου... εκεί που πάντα εσύ επέλεγες... όπως τα πιόνια... Να περιμένω την επόμενή σου κίνηση... Θα το κάνω... 
Εσύ;... Εσύ που ήσουν;... Που είσαι;... Που θα'σαι;...
Μάλλον παλεύεις να καταξιωθείς πάλι ως δυνατός παίχτης... Πάλι θα κερδίσεις... Να το ξέρεις... Απλά γιατί εγώ μόνο να χάνω έμαθα...

Α.Χ.



Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Η ζωή μου κύκλους κάνει...

Και αν είναι τελικά αυτό; Αν η ζωή όντως κάνει κύκλους; Κάποιοι κλείνουν νωρίς... σχεδόν αδειανοί, γι'αυτό και οι άκρες τους ενώνονται αβίαστα, χωρίς να προκαλέσουν και μεγάλο κακό... Οι άλλοι όμως; Εκείνοι που γεμίζουν και μεγαλώνουν και απλώνουν στον χώρο, στον χρόνο και πιάνουν μια μεγάλη θέση στην καρδιά και στην ψυχή, αυτοί πως κλείνουν; Προσπαθείς... τραβάς τις άκρες και νομίζεις οτι ποτέ δεν θα φτάσει η μία στην άλλη... Αυτό είναι το λάθος σου! Μην τις τραβάς! Αυτές ξέρουν πότε πρέπει να κλείσουν... Πρέπει πρώτα να τακτοποιήσουν τα πρέπει, τα θέλω, να ικανοποιήσουν τα απωθημένα που ίσως μπουν στον δρόμο τους και μετά... Αλλιώς πως; Αν δεν μπει η τάξη, πάλι θα ανοίξουν και αυτή την φορά οι άκρες όλο και κάποιον θα βρουν να χτυπήσουν και μετά τρέξε πάλι να επουλώσεις τις πληγές... σου... Όταν όμως κλείσουν και το καταλάβεις και σου ψιθυρίσει αυτή η ηρεμία του μυαλού πως όλα πια είναι καλά, βόλεψέ τον αυτό τον κύκλο τον μεγάλο... Κάτω κάτω στην στοίβα σου... Έτσι! Για να είσαι σίγουρος... Ποτέ δεν ξέρεις...
Α.Χ.

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Χρόνια Καλά Μαμά!

Γνωρίζετε οτι;
Το ανθρώπινο σώμα μπορεί να αντέξει έως 45del(μονάδα μέτρησης)πόνου. Κατά την διάρκεια του τοκετού, μια γυναίκα νιώθει έως και 57del πόνου. Αυτό αντιστοιχεί με την θραύση 20 κοκκάλων ταυτόχρονα...

Γι'αυτό και για πολλά άλλα που σελίδες δεν θα μου έφταναν για να τα περιγράψω, μένω σε μια λέξη που νομίζω αντιπροσωπεύει και τους τρεις μας: Ευχαριστώ! Την δική μου μητέρα και κάποιες ακόμη που για στιγμές με έκαναν να νιώσω την ίδια θέρμη δίπλα τους... Να είστε όλες καλά... μόνο!

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Τέλος κακό μα όλα καλά... γιατί όχι άλλωστε!

Και τα μάγια λύθηκαν...
Και ο πρίγκιπας έγινε πάλι βάτραχος... μάλλον του άξιζε αν με ρωτάς...
Και η πριγκίπισσα πάλι μια συνηθισμένη κοπέλα...

Έβγαλε αυτό χρυσοκέντητο φόρεμα... μα πόσο βαρύ ήταν! Ενώ το τζην και το μπλουζάκι!
Και αυτά τα γοβάκια! Κούραση σκέτη! Να προσέχεις το βήμα σου για να μην στραβοπατήσεις, να κρατάς την πλάτη ίσια... Καλέ δεν θέλει! Τα σταράκια ήταν τελικά πάντα αυτά που την βόλευαν!
Και αυτά τα μακριά πλούσια μαλλιά... Τόση φροντίδα, τόση περιποίηση! Χμμμ για να δω! Ναι! Πολύ καλύτερα! Τα κοντά της ταιριάζουν περισσότερο!

Το κάστρο; Το άφησε! Ποιός ζει μέσα σε αυτούς τους ψηλούς τοίχους με τα αποπνικτικά ταβάνια και τα μικρά παράθυρα; Άνοιξε ένα παράθυρο και βγήκε έξω στον κόσμο! Ξέρεις πόσο όμορφα μυρίζουν τα τριαντάφυλλα την άνοιξη; Οι μεγάλοι τοίχοι δεν άφηναν την μυρωδιά τους να μπει... 

Και ξεκίνησε... για το άγνωστο... Πόσο χαρούμενη είναι! Α! Δεν έφυγε μόνη της! Πήρε και τους Σωματοφύλακες μαζί! Μόνο που μάλλον δεν είναι τρεις! Λίγοι παραπάνω! Ξέρεις όμως; Περπατούν όλοι παράλληλα και της κρατούν το χέρι... Χρειάζεται κάτι άλλο; Μάλλον όχι! Σιγοτραγουδούν κιόλας... That's life! λαλαλα...

Όσο για τον βάτραχο; Έμεινε στην λίμνη... Η θάλασσα μπορεί και να τον έπνιγε... Για τέτοια είμαστε τώρα;
Α.Χ.


Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Δε Σ'αγαπώ - Pablo Neruda



Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν.
Σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια.
Σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.


Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Υποκατάστατο - Κική Δημουλά

Σκορπίζουν τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις.

Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.

Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς χαράκωμα ἡ λύπη πότε ἀπὸ ἀμυδρότερο.

Στρατηγικὴ νὰ δείξει τάχα ὅτι ἔρχονται ἐνισχύσεις.

Ἂς παραδοθεῖ. Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.

Ἐξαπλώθηκε ὅπου βρῆκε ἄμαχη ἐπιφάνεια ἀποδεκατισμένη αἴσθηση πρόθυμη γιὰ γαλήνη.

Ἀνεμίζει στῶν βλεμμάτων τὰ ὑψώματα ὄχι σὰν ἔθιμο ἀδρανὲς μελαγχολικὸ μὰ ὡς γενναῖος συκοφάντης τῆς ἀπώλειάς σου.

Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.

Μνήμη καὶ παρὸν πρέπει νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.

Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ ἀμυδρὴ. Μαρτυρία ὑπέρ σου ἡ λύπη ἂς παραδοθεῖ.

Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.


Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

Η μοναξιά είναι από χώμα (απόσπασμα) - Μάρω Βαμβουνάκη

Σ'αγαπώ κι αγαπώντας σε,σε περιέχω.
Στο εδώ είναι το παντού και στο καθετί τα πάντα.
Είμαι ήσυχη και κίνδυνο δεν έχω.
Γιατί τον πόνο και τη χαρά αρχίζω να τη δέχομαι με την ίδια ευγνωμοσύνη,
το μικρό και το μεγάλο με την ίδια έκπληξη κι όλα τα πλάσματα
ν'αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό, ακόμα κι εμένα.
Το τίποτα και το όλα αρχίζω να κοιτώ σαν όψεις του ίδιου νομίσματος
που δίχως τη μιαν όψη είναι κίβδηλο.

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!
Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο,
με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια.
Θα σ' αγαπώ τόσο που δεν θα σ' απαιτώ δικό μου.
Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ
από το καλά σου.
Ακόμα κι αν κοντά σε άλλην είσαι καλά, εγώ πάλι θα χαίρομαι
όπως να ήσουν μαζί μου.

Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια.
Υπάρχω μόνο και σ' αγαπώ κι αυτό το «σ' αγαπώ» μου που δεν έχει ανάγκη
καμιά ούτε καν γι ανταπόδοση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει
με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο,
θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες, να τ' ακούς.
Φτάνει να το θες.
Σ' αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι,
είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι.
Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ' αγάπησα
κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.

Εσύ καλέ μου μου δίδαξες σκληρά την καταστροφή του να σ' αγαπώ λίγο.
Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωισμός,
να σ' απαιτεί, να σε διεκδικεί.
Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων,
δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος
γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.

Όχι καλέ μου , εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό.
Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε,
τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω
τον απάνθρωπο έρωτά μου σ' αγάπη φιλάνθρωπη.
Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα.

Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει
το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δε
φυλακίζεται.
Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ' αγαπώ πια τόσο που δεν σ' έχω ανάγκη.
Σ' αγαπώ τόσο που σ' απαλλάσσω από μένα.
Σ' αγαπώ αληθινά και δε σε φοβάμαι!

Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία.
Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα.

Μ' ενοχλούν.

Μπορώ πια να σωπάσω...

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Τάσος Λειβαδίτης - Αυτός που σωπαίνει

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που...

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Για όσους κοιτούν την ακτή...

Μια φυλακή θα σου στήσουν χρυσή
με σταυρούς στο τζάμι.
Μια μοναξιά ιερή να χωράει
όλ' αυτά που χάνει
όποιος κοιτάζει την ακτή...

Μοναδική φωνή... εξαιρετική σύνθεση... απο αυτές που σε πλημμυρίζουν συναισθήματα... αξίζει... μόνο...


Τρίτη 23 Απριλίου 2013

I don't care I'm alone
I am sure I'm not wrong
Maybe it's hard but i'll try to find the way to go on
Hear my voice, now I'm strong
I will fight by my own
Oh I'm leaving you boy, now you're all alone


Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Αν ήταν λίγο ή πολύ μια καρδιά το ξέρει μόνο και αυτή πια δεν μιλά... ούτε που ψιθυρίζει... Και αν με φοβίζει κάτι είναι που δεν με τρομάζει η σιωπή της... Ίσως τελικά να είναι ευτυχισμένη εκεί... τυλιγμένη στην γαλήνη... Πόση ανάγκη την είχε!                                             Α.Χ.


Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Para - Para Paradise...



When she was just a girl
She expected the world
But it flew away from her reach so
She ran away in her sleep
And dreamed of
Para-para-paradise, Para-para-paradise, Para-para-paradise
Every time she closed her eyes

When she was just a girl
She expected the world
But it flew away from her reach
And the bullets catch in her teeth
Life goes on, it gets so heavy
The wheel breaks the butterfly
Every tear a waterfall
In the night the stormy night she'll close her eyes
In the night the stormy night away she'd fly

And dreams of
Para-para-paradise
Para-para-paradise
Para-para-paradise
Oh oh oh oh oh oh-oh-oh
She'd dream of
Para-para-paradise
Para-para-paradise
Para-para-paradise
Oh oh oh oh oh oh-oh-oh-oh

La-la-la-la-la-la-la
La-la-la-la-la-la-la-la-la-la
And so lying underneath those stormy skies
She'd say, "oh, ohohohoh I know the sun must set to rise"

This could be
Para-para-paradise
Para-para-paradise
This could be
Para-para-paradise
Oh oh oh oh oh oh-oh-oh
This could be
Para-para-paradise
Para-para-paradise
This could be
Para-para-paradise
Oh oh oh oh oh oh-oh-oh-oh

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

"Eleven Hints for Life"


1. It hurts to love someone and not be loved in return.
But what is more painful is to love someone and never
find the courage to let that person know how you feel.

2. A sad thing in life is when you meet someone who
means a lot to you, only to find out in the end that it was
never meant to be and you just have to let go.

3. The best kind of friend is the kind you can sit on a
porch swing with, never say a word, and then walk away
feeling like it was the best conversation you've ever had.

4. It's true that we don't know what we've got until we lose
it, but it's also true that we don't know what we've been
missing until it arrives.

5. It takes only a minute to get a crush on someone, an
hour to like someone, and a day to love someone-but it
takes a lifetime to forget someone.

6. Don't go for looks, they can deceive. Don't go for wealth,
even that fades away. Go for someone who makes you
smile because it takes only a smile to make a dark day
seem bright.

7. Dream what you want to dream, go where you want to go,
be what you want to be. Because you have only one life and
one chance to do all the things you want to do.

8. Always put yourself in the other's shoes. If you feel that it
hurts you, it probably hurts the person too.

9. A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck
a life. A timely word may level stress. But a loving word may
heal and bless.

10. The happiest of people don't necessarily have the best
of everything they just make the most of everything that comes
along their way.

11. Love begins with a smile, grows with a kiss, ends with
a tear. When you were born, you were crying and everyone
around you was smiling. Live your life so that when you die,
you're the one smiling and everyone around you is crying.
- Unknown -

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Γλυκιά Καλημέρα...


Sun been down for days

A pretty flower in a vase
A slipper by the fireplace
A cello lying in its case



Soon she's down the stairs
Her morning elegance she wears
The sound of water makes her dream
Awoken by a cloud of steam
She pours a daydream in a cup
A spoon of sugar sweetens up



And she fights for her life
As she puts on her coat
And she fights for her life on the train
She looks at the rain
As it pours
And she fights for her life
As she goes in a store
With a thought she has caught
By a thread
She pays for the bread
And she goes...
Nobody knows



Sun been down for days
A winter melody she plays
The thunder makes her contemplate
She hears a noise behind the gate
Perhaps a letter with a dove
Perhaps a stranger she could love



And she fights for her life
As she puts on her coat
And she fights for her life on the train
She looks at the rain
As it pours
And she fights for her life
As she goes in a store
With a thought she has caught
By a thread
She pays for the bread
And she goes...
Nobody knows
Nobody knows



And she fights for her life
As she puts on her coat
And she fights for her life on the train
She looks at the rain
As it pours
And she fights for her life
As she goes in a store
Where the people are pleasently strange
And counting the change
And she goes...
Nobody knows
Nobody knows
Nobody knows


Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Το μυστηριώδες βαλς του '3'...

Και ο χορός ξεκίνησε τότε... 30 Μαρτίου 1983... και λίγα χρόνια μετά οι συνοδοιπόροι έγιναν 3. Αδέρφια 3... Και κάπου εκεί στα 13 ήρθε ο απόλυτος έρωτας... και δεν έφυγε ποτέ... Και στα 23 ένας άσχημος, με μαύρη κάπα και ένα δρεπάνι μας χτύπησε την πόρτα αλλά κάποιος άλλος αποφάσισε οτι δεν ήταν ακόμη η ώρα του να μπει... Και τώρα στα 30... χμμμ... τώρα τι; Δεν ξέρω... Σαν κάτι να με ωθεί να κάνω μια καινούρια αρχή... εντός και εκτός... και να φέρω πίσω εκείνο το κοριτσάκι που κάποτε έσβηνε το τρίτο του κεράκι χαμογελώντας... Και να ζήσω! Να χαμογελώ ξανά... Να χαίρομαι που είμαι καλά... Που πια υπάρχουν τρεις, τέσσερις ψυχές που με αγαπούν πάντα και παρόλο που είναι μακριά, νιώθω την αγκαλιά τους... Και να ξέρω οτι εγώ έχω πολύ περισσότερα απο πολλούς και ας μην έχω τίποτα... Τελικά τι άλλο να ζητήσει κανείς; Υγεία και αγάπη πλημμυρισμένες απο μικρές στιγμές ευτυχίας... Φτάνουν; Για'μενα ναι! Πάντα ήταν αρκετά και δεν θα αλλάξει τώρα...



Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Life...

“I wanted a perfect ending. Now I've learned, the hard way, that some poems don't rhyme, and some stories don't have a clear beginning, middle, and end. Life is about not knowing, having to change, taking the moment and making the best of it, without knowing what's going to happen next. Delicious Ambiguity.”
''Gilda Radner''

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Μου έλειπες... Μου λείπεις... Θα μου λείπεις....

Γιατί πριν έρθεις στην ζωή μου, υπήρχε ακόμη ένα κομμάτι που περίμενε καρτερικά να συμπληρωθεί... Μου έλειπες...

Γιατί τώρα που ήρθες, δεν έρχεσαι... και οι μέρες κυλούν αργά μέχρι να έρθουν οι νύχτες να τις βασανίσουν κι άλλο... Και ο χρόνος περνά μα ο πόνος εκεί... άγρυπνος φρουρός να μου θυμίζει οτι... Μου λείπεις...

Γιατί ακόμη κι αν το κομμάτι κουμπώσει στο υπόλοιπο παζλ, ποτέ δεν θα είναι αρκετό... Πως να σου πω όλα αυτά που ένιωσα;... Να στα δείξω; Θα είναι λίγα... Να τα νιώσεις; Όνειρο... Και τα όνειρα έρχονται την νύχτα... Απλά για να θυμήσουν πως είναι εκεί για να φανερώνουν το άπιαστο... Θα μου λείπεις...


Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

'Το φάντασμα του άξεστου ανθρώπου - Μαλβίνα Κάραλη'

''Γιατί ο λάθος άλλος στην ουσία δεν φταίει. Δεν σου κρύφτηκε. Εκεί που εσύ αναγνώρισες το αταίριαστο, αυτός κατά πάσα πιθανότητα είδε το ταιριαστό. Και δεν φταίει αυτός. Του το έπαιξες καλά. Όποιος αναγνωρίζει εξαρχής το λάθος πρόσωπο και όμως τσαλαβουτάει – αυτός φταίει. Το βλέπεις, βλάκα μου, το λάθος. Και το αποσιωπάς. Γιατί το έχεις ανάγκη. Και το αξιώνεις μόνο σε μια περίπτωση το λάθος πρόσωπο: για να το απαξιώσεις σύντομα. Για να μη δεσμευτείς. Για να μείνεις μόνος. Για να νιώσεις ανώτερος από τον εσφαλμένο. Γιατί από το λάθος πρόσωπο έχεις πάντα τη δυνατότητα να το σκάσεις με όσο το δυνατόν λιγότερη οδύνη. Με απώλειες μηδαμινές. Επιλέγω «ανάξιο εραστή» σημαίνει επίσης: αναβάλλω τον έρωτα, αλλά συγχρόνως δεν κλείνω την πόρτα στην ελπίδα θα φύγει ο πρόσκαιρος και λίγος, και κάποια μέρα θα έρθει ο ανάξιος. ''

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Αν...

Αν φυσούσε ένας λυτρωτικός άνεμος... Να γύριζε την σελίδα... Εκείνη στο παλιό βιβλίο που υπάρχει τριάντα χρόνια τώρα... που έχει κιτρινίσει... που δεν χωρά άλλες λέξεις, σκέψεις, χρώματα...

Μα ο άνεμος απο που να μπει; Τα παράθυρα κλειστά και τα παντζούρια σκουριασμένα και οι χαραμάδες; Δεν αφήνουν ούτε φως να μπει λες και εκείνο θα τις ανοίξει κι άλλο και θα τους αλλάξει την βολεμένη τους μορφή...

Αν όμως γινόταν; Αν... ; ...  νΑ...



Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Στην θέση του Αντίο...

Νόμιζα πως θα ήταν δύσκολο...
Θα πονούσα... θα έκλαιγα... θα ζούσα ένα μικρό θάνατο και πάλι...

Μα δεν είναι... η ψυχή μου τώρα πια είναι όπως η θάλασσα τον χειμώνα... την χτυπά ο αέρας και πονά... διαμαρτύρεται... περνούν απο μέσα της μεγάλα καράβια που της σκίζουν την ηρεμία... της πετούν πέτρες, σκουπίδια, βρωμιά αλλά πάντα καταφέρνει να καθαριστεί... δύσκολα αλλά το καταφέρνει... έρχεται όμως και μια μέρα που ηρεμεί... δεν γαληνεύει... απλά δεν νιώθει τίποτα... κουράστηκε να παλεύει με τα κύματα της για να διώξει οτι της ταράσσει την ηρεμία... δεν μπορεί να διώξει τίποτα... όλα μέσα της είναι... και η ταραχή και τα σκουπίδια αλλά πια δεν έχει δυνάμεις και τα αφήνει όλα εκεί μέσα να βαλτώσουν και θα προσπαθήσει να μην αφήσει ποτέ ξανά τίποτα να τα βγάλει στην επιφάνεια... απλά γιατί κουράστηκε να παλεύει για το ακατόρθωτο...

Ένα μεγάλο 'Ευχαριστώ' που ήρθες και με έκανες πάλι να πιστέψω στην αγάπη όταν όλα μου έδειχναν πως εκείνη έρχεται μια φορά στην ζωή και εγώ την είχα ήδη ζήσει...

Ένα μεγάλο 'Συγγνώμη' που δεν μπόρεσα... Να γίνω αυτό που ήθελες, που ζητούσες, που ονειρεύτηκες...

Ένα μεγάλο 'Ευχαριστώ' που μέσα απο εσένα έγινα καλύτερος άνθρωπος... έμαθα να ελέγχω τον παρορμητικότητα μου... τα πάθη μου και να προσπαθώ να διορθώνω τα λάθη μου έστω και αν δεν ξέρω αν τα καταφέρνω πάντα...

Ένα μεγάλο 'Συγγνώμη' που δημιούργησα πολλές στιγμές πόνου και έντασης απλά γιατί δεν μπορούσα να δεχτώ οτι την αγάπη πρέπει να την προσφέρεις όταν την νιώθεις αλλά να μην περιμένεις αντάλλαγμα απλά γιατί αυτά μόνο στα παραμύθια συμβαίνουν...

Ένα μεγάλο 'Ευχαριστώ' που τότε... στα δικά μου τα δύσκολα... στον φόβο της απώλειας και στην αδυναμία διαχείρισης των μεγάλων αλλαγών, ήσουν εκεί και απλά έδινες... οτι μπορούσες, όσο μπορούσες και αυτό ξέρεις πια δεν το κάνουν πολλοί... μόνο οι ξεχωριστοί...

Ένα μεγάλο 'Συγγνώμη' που δεν κατάλαβα νωρίτερα οτι έπρεπε να φύγω για να πάψω να σε έχω κλεισμένο μέσα την φυλακή του τι θα πεις για να μην με πληγώσεις όπως κάποτε είπες...

Μπορεί τα 'Ευχαριστώ' και οι 'Συγγνώμες' να μην έχουν αξία αλλά είναι της ψυχής και της απέραντης αγάπης...

Δεν θα φύγω ποτέ από δίπλα σου όπως έχω υποσχεθεί και θα είμαι πάντα εκεί... Εσύ όμως έχεις ήδη φύγει και απλά περιμένω την στιγμή που θα διαβάσω αυτή την λέξη με τα πέντε γράμματα...  Αν θα με πονέσει; Δεν ξέρω... Εσένα όμως θα σε λυτρώσει και αυτό μου αρκεί...

Το 'ποτέ' και το 'πάντα'; Άχρηστες λέξεις... Θα Σ'αγαπώ όπως καθετί απέραντο... Η ζωή μου χωρίς την σκέψη σου απλά αδιανόητη...                                                              
A.X.
                                                                                                                                                 

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

'Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες – Ελένη Μαυρογονάτου'


Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισο σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’αγαπήσω
Καταχωρώντας σε
Στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου
Στον χρόνο του τον ενεστώτα,
Οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.



''Πλαγιομετωπική - Μαλβίνα Κάραλη''

    "Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός έλεγχος. Στη Φυσική ορίζεται ως "εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο". Στον έρωτα, το λένε Εξομολόγηση. Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης. Αυτοί που, αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό. Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν. Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι, πιστεύουν πως όποιος αγαπάει ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.

    Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς. Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου, τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό… Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς, γιατί μπορεί να σε τσακίσει ή να σε υποπτευτεί ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις την ασάφεια σε δήλωση.
Έβρισκες οπλοστάσια, κουκλίτσα μου. "Οι έρωτές μας" έλεγες στα ψέματα, πίστεψέ με, "δεν πρέπει να πάσχουν υπό υπερβολική σιγουριά, αλλά από ευθραυστότητα"… Ισχυριζόσουν ακόμα πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι (αλλά τότε, πως θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι;)
    
Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα. Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι’ αυτό και δίνει τον ορισμό: "Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο".
…Όλο λόγια και πόσο με βλάπτεις, έρωτά μου, αφού από όταν σε ερωτεύτηκα, πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου…
…Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία – Κάθετη Πτώση. Φοβάσαι τον ίλιγγο. Μα τώρα, πιο πολύ από όλα φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή…
…Αν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις, σκέφτομαι τελευταία, μπορείς τουλάχιστον να το πεις και -όχι να φύγεις- να χαθείς… Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες, θα καταλάβει. Πως αυτό που ζητάς, όταν χάνεσαι -και όχι όταν φεύγεις- είναι πάντα η εγκατάσταση…
…Δεν τα βγάζεις πέρα, κουκλίτσα μου. Παράτα τα. Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται. Δύο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις, και η μία, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα κι απο το θάνατο. Πάνω από το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο: "Μα πως το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά"…