Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

'Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες – Ελένη Μαυρογονάτου'


Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισο σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’αγαπήσω
Καταχωρώντας σε
Στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου
Στον χρόνο του τον ενεστώτα,
Οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.



''Πλαγιομετωπική - Μαλβίνα Κάραλη''

    "Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός έλεγχος. Στη Φυσική ορίζεται ως "εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο". Στον έρωτα, το λένε Εξομολόγηση. Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης. Αυτοί που, αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό. Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν. Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι, πιστεύουν πως όποιος αγαπάει ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.

    Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς. Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου, τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό… Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς, γιατί μπορεί να σε τσακίσει ή να σε υποπτευτεί ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις την ασάφεια σε δήλωση.
Έβρισκες οπλοστάσια, κουκλίτσα μου. "Οι έρωτές μας" έλεγες στα ψέματα, πίστεψέ με, "δεν πρέπει να πάσχουν υπό υπερβολική σιγουριά, αλλά από ευθραυστότητα"… Ισχυριζόσουν ακόμα πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι (αλλά τότε, πως θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι;)
    
Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα. Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι’ αυτό και δίνει τον ορισμό: "Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο".
…Όλο λόγια και πόσο με βλάπτεις, έρωτά μου, αφού από όταν σε ερωτεύτηκα, πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου…
…Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία – Κάθετη Πτώση. Φοβάσαι τον ίλιγγο. Μα τώρα, πιο πολύ από όλα φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή…
…Αν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις, σκέφτομαι τελευταία, μπορείς τουλάχιστον να το πεις και -όχι να φύγεις- να χαθείς… Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες, θα καταλάβει. Πως αυτό που ζητάς, όταν χάνεσαι -και όχι όταν φεύγεις- είναι πάντα η εγκατάσταση…
…Δεν τα βγάζεις πέρα, κουκλίτσα μου. Παράτα τα. Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται. Δύο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις, και η μία, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα κι απο το θάνατο. Πάνω από το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο: "Μα πως το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά"…

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Το αναπάντεχο...

Είναι αυτό... που το έχεις αποκλείσει... που νομίζεις οτι θα συνέβαινε μόνο κάπως, κάπου , κάποτε... Που όταν έρθει δεν μπορείς να το βάλεις στα δικά σου μικρά κουτάκια της προγραμματισμένης σου ζωής... Αυτό θα μπει εκεί, το άλλο λίγο πιο πέρα, αυτό μην το μετακινήσω γιατί θα αλλάξει την τάξη μου... Και έρχεται... δεν σε ρωτά... στην αρχή αίσθημα ανεξήγητο... που σε κάνει να νιώθεις όμορφα, λες και έχεις όλη την γη κάτω απο τα πόδια σου και μπορείς να την μετακινήσεις όπως και όταν θες... Και χαμογελάς! Χωρίς εξήγηση! Έτσι! Γιατί είναι αυτό μέσα σου και δεν σ'αφήνει να σε πνίξουν όλα εκείνα τα ασήμαντα, τα μικρά που κυνηγούν τους άλλους...Και περιμένεις και δέχεσαι και λυτρώνεσαι και έχεις λόγο να ζεις! Και έρχεται και εκείνη η στιγμή... Αχ αυτή η στιγμή! Που το μυαλό σου δίνει μια σπρωξιά και ξαφνικά βλέπεις! Δεν είναι αυτό που περίμενες... αυτό που σου έταξε... αυτό που έλαμπε... και πονάς... τόσο που απορείς με εσένα, που δεν μπορείς να το παλέψεις και ξυπνάς τις νύχτες και αναρωτιέσαι γιατί να συμβαίνει αυτό σε εσένα... Ξέρεις κάτι; Σε όλους συμβαίνει και αν δεν συμβεί δεν ζεις... και αν δεν πονέσεις δεν θα καταλάβεις και αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις... Ναι! Για τον έρωτα μιλάω... που τον έζησα, τον ζω και θα τον ζω και ας μην είναι ποτέ δίπλα μου... εγώ θα τον ευγνωμονώ... που με έκανε να δώσω μια στα κουτάκια μου και να ζήσω...

Για εκεί... για τις ατελείωτες ώρες που περάσαμε μαζί απλά γιατί δεν ήθελα να νιώθεις μόνος... Αν και εσύ το έζησες; Ο χρόνος θα το δείξει...

Α.Χ.