Το μυστηριώδες βαλς του '3'...

Και ο χορός ξεκίνησε τότε... 30 Μαρτίου 1983... και λίγα χρόνια μετά οι συνοδοιπόροι έγιναν 3. Αδέρφια 3... Και κάπου εκεί στα 13 ήρθε ο απόλυτος έρωτας... και δεν έφυγε ποτέ... Και στα 23 ένας άσχημος, με μαύρη κάπα και ένα δρεπάνι μας χτύπησε την πόρτα αλλά κάποιος άλλος αποφάσισε οτι δεν ήταν ακόμη η ώρα του να μπει... Και τώρα στα 30... χμμμ... τώρα τι; Δεν ξέρω... Σαν κάτι να με ωθεί να κάνω μια καινούρια αρχή... εντός και εκτός... και να φέρω πίσω εκείνο το κοριτσάκι που κάποτε έσβηνε το τρίτο του κεράκι χαμογελώντας... Και να ζήσω! Να χαμογελώ ξανά... Να χαίρομαι που είμαι καλά... Που πια υπάρχουν τρεις, τέσσερις ψυχές που με αγαπούν πάντα και παρόλο που είναι μακριά, νιώθω την αγκαλιά τους... Και να ξέρω οτι εγώ έχω πολύ περισσότερα απο πολλούς και ας μην έχω τίποτα... Τελικά τι άλλο να ζητήσει κανείς; Υγεία και αγάπη πλημμυρισμένες απο μικρές στιγμές ευτυχίας... Φτάνουν; Για'μενα ναι! Πάντα ήταν αρκετά και δεν θα αλλάξει τώρα...

Life...

“I wanted a perfect ending. Now I've learned, the hard way, that some poems don't rhyme, and some stories don't have a clear beginning, middle, and end. Life is about not knowing, having to change, taking the moment and making the best of it, without knowing what's going to happen next. Delicious Ambiguity.”
''Gilda Radner''

Μου έλειπες... Μου λείπεις... Θα μου λείπεις....

Γιατί πριν έρθεις στην ζωή μου, υπήρχε ακόμη ένα κομμάτι που περίμενε καρτερικά να συμπληρωθεί... Μου έλειπες...

Γιατί τώρα που ήρθες, δεν έρχεσαι... και οι μέρες κυλούν αργά μέχρι να έρθουν οι νύχτες να τις βασανίσουν κι άλλο... Και ο χρόνος περνά μα ο πόνος εκεί... άγρυπνος φρουρός να μου θυμίζει οτι... Μου λείπεις...

Γιατί ακόμη κι αν το κομμάτι κουμπώσει στο υπόλοιπο παζλ, ποτέ δεν θα είναι αρκετό... Πως να σου πω όλα αυτά που ένιωσα;... Να στα δείξω; Θα είναι λίγα... Να τα νιώσεις; Όνειρο... Και τα όνειρα έρχονται την νύχτα... Απλά για να θυμήσουν πως είναι εκεί για να φανερώνουν το άπιαστο... Θα μου λείπεις...