''Γιατί ο λάθος άλλος στην ουσία δεν φταίει. Δεν σου κρύφτηκε. Εκεί που εσύ αναγνώρισες το αταίριαστο, αυτός κατά πάσα πιθανότητα είδε το ταιριαστό. Και δεν φταίει αυτός. Του το έπαιξες καλά. Όποιος αναγνωρίζει εξαρχής το λάθος πρόσωπο και όμως τσαλαβουτάει – αυτός φταίει. Το βλέπεις, βλάκα μου, το λάθος. Και το αποσιωπάς. Γιατί το έχεις ανάγκη. Και το αξιώνεις μόνο σε μια περίπτωση το λάθος πρόσωπο: για να το απαξιώσεις σύντομα. Για να μη δεσμευτείς. Για να μείνεις μόνος. Για να νιώσεις ανώτερος από τον εσφαλμένο. Γιατί από το λάθος πρόσωπο έχεις πάντα τη δυνατότητα να το σκάσεις με όσο το δυνατόν λιγότερη οδύνη. Με απώλειες μηδαμινές. Επιλέγω «ανάξιο εραστή» σημαίνει επίσης: αναβάλλω τον έρωτα, αλλά συγχρόνως δεν κλείνω την πόρτα στην ελπίδα θα φύγει ο πρόσκαιρος και λίγος, και κάποια μέρα θα έρθει ο ανάξιος. ''
Αν φυσούσε ένας λυτρωτικός άνεμος... Να γύριζε την σελίδα... Εκείνη στο παλιό βιβλίο που υπάρχει τριάντα χρόνια τώρα... που έχει κιτρινίσει... που δεν χωρά άλλες λέξεις, σκέψεις, χρώματα...
Μα ο άνεμος απο που να μπει; Τα παράθυρα κλειστά και τα παντζούρια σκουριασμένα και οι χαραμάδες; Δεν αφήνουν ούτε φως να μπει λες και εκείνο θα τις ανοίξει κι άλλο και θα τους αλλάξει την βολεμένη τους μορφή...
Θα πονούσα... θα έκλαιγα... θα ζούσα ένα μικρό θάνατο και πάλι...
Μα δεν είναι... η ψυχή μου τώρα πια είναι όπως η θάλασσα τον χειμώνα... την χτυπά ο αέρας και πονά... διαμαρτύρεται... περνούν απο μέσα της μεγάλα καράβια που της σκίζουν την ηρεμία... της πετούν πέτρες, σκουπίδια, βρωμιά αλλά πάντα καταφέρνει να καθαριστεί... δύσκολα αλλά το καταφέρνει... έρχεται όμως και μια μέρα που ηρεμεί... δεν γαληνεύει... απλά δεν νιώθει τίποτα... κουράστηκε να παλεύει με τα κύματα της για να διώξει οτι της ταράσσει την ηρεμία... δεν μπορεί να διώξει τίποτα... όλα μέσα της είναι... και η ταραχή και τα σκουπίδια αλλά πια δεν έχει δυνάμεις και τα αφήνει όλα εκεί μέσα να βαλτώσουν και θα προσπαθήσει να μην αφήσει ποτέ ξανά τίποτα να τα βγάλει στην επιφάνεια... απλά γιατί κουράστηκε να παλεύει για το ακατόρθωτο...
Ένα μεγάλο 'Ευχαριστώ' που ήρθες και με έκανες πάλι να πιστέψω στην αγάπη όταν όλα μου έδειχναν πως εκείνη έρχεται μια φορά στην ζωή και εγώ την είχα ήδη ζήσει...
Ένα μεγάλο 'Συγγνώμη' που δεν μπόρεσα... Να γίνω αυτό που ήθελες, που ζητούσες, που ονειρεύτηκες...
Ένα μεγάλο 'Ευχαριστώ' που μέσα απο εσένα έγινα καλύτερος άνθρωπος... έμαθα να ελέγχω τον παρορμητικότητα μου... τα πάθη μου και να προσπαθώ να διορθώνω τα λάθη μου έστω και αν δεν ξέρω αν τα καταφέρνω πάντα...
Ένα μεγάλο 'Συγγνώμη' που δημιούργησα πολλές στιγμές πόνου και έντασης απλά γιατί δεν μπορούσα να δεχτώ οτι την αγάπη πρέπει να την προσφέρεις όταν την νιώθεις αλλά να μην περιμένεις αντάλλαγμα απλά γιατί αυτά μόνο στα παραμύθια συμβαίνουν...
Ένα μεγάλο 'Ευχαριστώ' που τότε... στα δικά μου τα δύσκολα... στον φόβο της απώλειας και στην αδυναμία διαχείρισης των μεγάλων αλλαγών, ήσουν εκεί και απλά έδινες... οτι μπορούσες, όσο μπορούσες και αυτό ξέρεις πια δεν το κάνουν πολλοί... μόνο οι ξεχωριστοί...
Ένα μεγάλο 'Συγγνώμη' που δεν κατάλαβα νωρίτερα οτι έπρεπε να φύγω για να πάψω να σε έχω κλεισμένο μέσα την φυλακή του τι θα πεις για να μην με πληγώσεις όπως κάποτε είπες...
Μπορεί τα 'Ευχαριστώ' και οι 'Συγγνώμες' να μην έχουν αξία αλλά είναι της ψυχής και της απέραντης αγάπης...
Δεν θα φύγω ποτέ από δίπλα σου όπως έχω υποσχεθεί και θα είμαι πάντα εκεί... Εσύ όμως έχεις ήδη φύγει και απλά περιμένω την στιγμή που θα διαβάσω αυτή την λέξη με τα πέντε γράμματα... Αν θα με πονέσει; Δεν ξέρω... Εσένα όμως θα σε λυτρώσει και αυτό μου αρκεί...
Το 'ποτέ' και το 'πάντα'; Άχρηστες λέξεις... Θα Σ'αγαπώ όπως καθετί απέραντο... Η ζωή μου χωρίς την σκέψη σου απλά αδιανόητη...
