Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Μενέλαος Λουντέμης

Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες.
Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις.

Καν'την τραγούδια, ξενύχτια.
Καν'την βιβλία, αταξίες.

Μόνο μην την μοιρολογάς. Είναι σαν να την βρίζεις.
Σαν να της κλείνεις τον δρόμο να ξανάρθει...


Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Περί Παθών – Δήμητρα Γκρους

Η δύναμή μας και η αδυναμία μας, η χαρά μας και η λύπη μας, είναι κατάδικές μας κι έχουν συγκεκριμένες αιτίες που τις εξηγούν. Το να προσπαθούμε να τις καταλάβουμε είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να μην υποφέρουμε. Ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν λειτουργούν προς το συμφέρον μας, δεν είναι προσωπικό. Τίποτα δεν είναι προσωπικό. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη, δεν λογαριάζει το αίσθημά μας. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορούμε να κάνουμε, παρά να συμφιλιωθούμε με ό,τι μας ξεπερνά. Αλλιώς θα συντριβούμε. Κι αν θέλουμε να είμαστε ωφέλιμοι ο ένας για τον άλλο, οι πιο δυνατοί ας διδάξουν τους πιο αδύναμους. Ας τους μάθουν τρόπους να στηρίζονται στα πόδια τους, να αναπτύσσουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις, να καλλιεργούν τις ικανότητές τους, να μαθαίνουν όσο ζουν, να μην επαναπαύονται. Ας τους δείξουν τρόπους να αποφεύγουν τα λυπημένα πάθη κι ας τους γεννήσουν μέσα από το δικό τους παράδειγμα την όρεξη για ζωή, χαρά και δημιουργία· να είναι ανοιχτοί σε ερεθίσματα, ευγενικοί με τους ανθρώπους, ζεστοί στις μεταξύ τους συναναστροφές.

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Ρομπέρτο Μπενίνι

Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις...

Έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης.

Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα.

Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα.

Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη…


Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Επίσκεψη σε εμένα...

Ξέρεις; Πέρασα χθες... Τι ακαταστασία! Πόσο καιρό είχες να μπεις εκεί μέσα; Ή μήπως δεν είχες μπει ποτέ; Η πόρτα βαριά... δυσκολεύτηκα να την ανοίξω... έτριζε... λες απο τα χρόνια;

Όπως έμπαινα έτρεξαν καταπάνω μου για να την προλάβουν ανοιχτή όλα όσα είχες κλεισμένα εκεί τόσο καιρό... Σκέψεις, λέξεις, προσδοκίες, όνειρα... τ'ανείπωτα... Μάλλον ήθελαν να πάρουν πάλι πνοή. Πολύ δεν τα κράτησες εκεί; Δεν νομίζεις; 

Απέναντι απο την πόρτα βρήκα κάτι κορνίζες. Έστεκαν εκεί πάνω στα ράφια. Στα πιο ψηλά οι πιο σημαντικοί. Έχουν καιρό να έρθουν ε; Αυτοί δεν είχαν υποσχεθεί αιώνια υποστήριξη και αγάπη; Αλλά σαν να τις είδα και εκείνες τις λέξεις τους να φεύγουν μαζί με τις άλλες. Νομίζω οτι πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο που τις έχεις τοποθετημένες. Και αυτές που είναι σπασμένες ή έστω ράγισαν να τις πετάξεις. Τι τις θες; Χώρο πιάνουν... Και όταν θα θες να τακτοποιήσεις τις επόμενες δεν θα σε αφήνουν. Να τις στριμώξεις όλες μαζί δεν θα είναι όμορφο! Οι παλιές θα προσπαθούν κατά καιρούς να πάρουν την παλιά τους θέση και θα είναι άδικο για τις καινούριες...

Σκόνταψα και πάνω σε κάτι κουτιά... Μικρά αλλά πολύχρωμα... Μου τράβηξαν την προσοχή... Συναισθήματα έγραφαν πάνω... Δεν τα άνοιξες ποτέ: Δεν τα έδειξες σε κανένα; Τι τα αφήνεις και στοιβάζονται εκεί; Δώσε στον καθένα αυτό που του αναλογεί και αν δεις οτι δεν θες πια, πέτα το. Μην βασανίζεστε άδικα και οι δύο. Μάλλον θα είχε ημερομηνία λήξης που δεν είδες. Άδικα το κρατούσες δηλαδή... 

Πριν τα κάνεις όλα αυτά όμως, πρέπει να επιμείνω. Άνοιξε τα παράθυρα να φύγει αυτή η άσχημη μυρωδιά... Σκούπισε, ξεσκόνισε, πέρασε κάθε γωνιά με άρωμα βανίλιας που τόσο σου αρέσει... Δεν κατάλαβες οτι η απομόνωση και η αποχή μυρίζουν άσχημα; Και μετά καθάρισε τις κορνίζες σου, βάλε την καθεμία όσο ψηλά πρέπει. πέτα τις σπασμένες και βάλε, στην θέση που τους πρέπει αυτή την φορά, τις καινούριες. Τα πολύχρωμα κουτάκια ξέρεις! Πετάμε τα παλιά, δίνουμε τα καινούρια αλλά ανοιγμένα... Τα δώρα πρέπει να έχουν παραλήπτες και να τα ανοίγουν μόλις τους τα δώσεις για να δεις αν η χαρά τους είναι τόσο μεγάλη όσο και η δική σου... Όση και οι δύο νομίζατε...

Ξέρω οτι όλα αυτά θα σε κουράσουν και θα βαρεθείς... Είναι και αυτή η αναβλητικότητα που σε διακρίνει... Αλλά θέλω τουλάχιστον να μου υποσχεθείς οτι θα προσπαθήσεις να βάλεις μια τάξη σε αυτό το αχούρι. Δεν σε κούρασε αυτό το χάος; Μία τάξη βρε ψυχή μου... Μία τάξη για να νιώσεις πάλι καλά...
Α.Χ.

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Σταύρος Σιόλας & Φωτεινή Βελεσιώτου - Διόδια

Τώρα θα δεις τα χρώματα ν' αλλάζουνε
Και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα
Άγγελοι σαν θνητοί θα σ' αγκαλιάζουνε
Εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα

Τώρα θα πιω νερό απ' το ποτήρι σου
Δικά σου θά' ναι πια όσα δεν έχω
Θα σπρώξω ουρανό στο παραθύρι σου
Κι ό,τι δεν άντεχα θα το αντέχω

Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο
Τζάμπα οικόπεδο σε παραλία
Του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο
Και θα νικήσω δίχως πανοπλία

Τώρα θα δεις μες της ψυχής τα υπόγεια
Τραπέζι με ψωμί, νερό και αλάτι
Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια
Που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη

(Υπέροχο... Απλά και μόνο...)


Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Μία συμβουλή...

Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι... Ασ'το! Μην έρθεις! Αδιέξοδο... Γι'αυτό σκέψου τι σου έδωσα, τι μου έδωσες, τι σου χρωστώ, τι μου χρωστάς και όταν αποφασίσεις, κόψε τις αποδείξεις. Η ε(υ)φορία καραδοκεί και η ψυχή αγανάκτησε...
Α.Χ.

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Ελένη Χριστοπούλου

Έστω να συνεχίζαμε αυτό που κάποτε αρχίσαμε.
Να θυμάσαι πως ξεκίνησε αυθόρμητα κι απλά...
Mια αφορμή χρειάστηκε μονάχα κι ένα χαμόγελο μετά...
Άρχισε και δεν τελείωσε ποτέ.
Έμεινε να περιμένει στη σιωπή...