Ποιός χρόνος;

Δεν πλάγιασαν πάλι χθες...

Έπεσαν στο προσκεφάλι, πιάστηκαν χέρι-χέρι και έστησαν χορό.

Πάντα πρώτο το Γιατί.

Ποτέ δεν αφήνει άλλη λέξη να ηγηθεί.

Τις πιάνει από το χέρι, τις βάζει σε εκείνη την χαοτική σειρά που ακόμη δεν μπορώ να εξηγήσω και τις καθοδηγεί.

Δεν κατάλαβα πότε σταμάτησαν... Μάλλον με την ανατολή... Τότε ίσως να κουράζονται κάποιες φορές... Μέχρι την επόμενη...

Θα μπορέσεις; Αν κάποτε συναντηθούν, οι σκέψεις μας, ρώτησέ τες. Ο χρόνος τελικά δεν θα βοηθήσει όπως όλοι κάποτε μου έταξαν ε;

Να συναντηθούν... Κάποτε... Έστω αυτές;

A.X.

Η ελπίδα στο τέλος.

Πέρασαν κάτι χιλιάδες λεπτά από τότε.

Δεν τα μέτρησα αλλά τα κατάλαβα. Τώρα.

Είχα μοιραστεί σε κάμποσα κομμάτια.

Τα μάζεψα.

Ένα λείπει.

Μάντεψε.

Να μπορούσες να ένιωθες τις μικρές στιγμές των κενών μου.

Πολλά ζητάω ε;

Μία στιγμή;

Πολύτιμη θα ήταν.

Κουράστηκες;

Και εγώ.

Το κομμάτι;

Ασ'το να υπάρχει. Ως κενό.

Εσύ κράτησες κάτι για να με θυμάσαι;

Ελπίδα. Λες να πέθανε; Την αφήνω για το τέλος.

Α.Χ.

Τζένη Καρέζη

Μεγαλώσαμε πια. Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε. Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο. Γιατί υπάρχουνε πολλοί.