Και ο χορός ξεκίνησε τότε... 30 Μαρτίου 1983... και λίγα χρόνια μετά οι συνοδοιπόροι έγιναν 3. Αδέρφια 3... Και κάπου εκεί στα 13 ήρθε ο απόλυτος έρωτας... και δεν έφυγε ποτέ... Και στα 23 ένας άσχημος, με μαύρη κάπα και ένα δρεπάνι μας χτύπησε την πόρτα αλλά κάποιος άλλος αποφάσισε οτι δεν ήταν ακόμη η ώρα του να μπει... Και τώρα στα 30... χμμμ... τώρα τι; Δεν ξέρω... Σαν κάτι να με ωθεί να κάνω μια καινούρια αρχή... εντός και εκτός... και να φέρω πίσω εκείνο το κοριτσάκι που κάποτε έσβηνε το τρίτο του κεράκι χαμογελώντας... Και να ζήσω! Να χαμογελώ ξανά... Να χαίρομαι που είμαι καλά... Που πια υπάρχουν τρεις, τέσσερις ψυχές που με αγαπούν πάντα και παρόλο που είναι μακριά, νιώθω την αγκαλιά τους... Και να ξέρω οτι εγώ έχω πολύ περισσότερα απο πολλούς και ας μην έχω τίποτα... Τελικά τι άλλο να ζητήσει κανείς; Υγεία και αγάπη πλημμυρισμένες απο μικρές στιγμές ευτυχίας... Φτάνουν; Για'μενα ναι! Πάντα ήταν αρκετά και δεν θα αλλάξει τώρα...
πόσο όμορφο να εκτιμάς όλα όσα έχεις. κι ας πέρασες πολλά... :) αυτό είναι πραγματιή δύναμη!
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγκινήθηκα με το κείμενο σου :') μακάρι όλοι να σκεφτόμασταν ετσι!
καλήμέρα <3
Μαθήματα ζωής γλυκό μου κοριτσάκι... Οτι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό... αυτό! Ευχαριστώ που πέρασες! Φιλί! Καλημέρα! <3
ΑπάντησηΔιαγραφήAx, αυτές οι αγκαλιές... που, όπου κι αν βρίσκονται, στηρίζουν κάθε αρχή μας και κάθε τέλος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ!
Και όσα χρόνια και αν περάσουν έχουν πάντα την ίδια θέρμη... Ευχαριστώ για την επίσκεψη :) Καλημέρα και Καλό Σαββατοκύριακο! Άννα
ΑπάντησηΔιαγραφή