Ποιός χρόνος;

Δεν πλάγιασαν πάλι χθες...

Έπεσαν στο προσκεφάλι, πιάστηκαν χέρι-χέρι και έστησαν χορό.

Πάντα πρώτο το Γιατί.

Ποτέ δεν αφήνει άλλη λέξη να ηγηθεί.

Τις πιάνει από το χέρι, τις βάζει σε εκείνη την χαοτική σειρά που ακόμη δεν μπορώ να εξηγήσω και τις καθοδηγεί.

Δεν κατάλαβα πότε σταμάτησαν... Μάλλον με την ανατολή... Τότε ίσως να κουράζονται κάποιες φορές... Μέχρι την επόμενη...

Θα μπορέσεις; Αν κάποτε συναντηθούν, οι σκέψεις μας, ρώτησέ τες. Ο χρόνος τελικά δεν θα βοηθήσει όπως όλοι κάποτε μου έταξαν ε;

Να συναντηθούν... Κάποτε... Έστω αυτές;

A.X.

Η ελπίδα στο τέλος.

Πέρασαν κάτι χιλιάδες λεπτά από τότε.

Δεν τα μέτρησα αλλά τα κατάλαβα. Τώρα.

Είχα μοιραστεί σε κάμποσα κομμάτια.

Τα μάζεψα.

Ένα λείπει.

Μάντεψε.

Να μπορούσες να ένιωθες τις μικρές στιγμές των κενών μου.

Πολλά ζητάω ε;

Μία στιγμή;

Πολύτιμη θα ήταν.

Κουράστηκες;

Και εγώ.

Το κομμάτι;

Ασ'το να υπάρχει. Ως κενό.

Εσύ κράτησες κάτι για να με θυμάσαι;

Ελπίδα. Λες να πέθανε; Την αφήνω για το τέλος.

Α.Χ.

Τζένη Καρέζη

Μεγαλώσαμε πια. Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε. Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο. Γιατί υπάρχουνε πολλοί.

Μενέλαος Λουντέμης

Και περνούσα τις μέρες μου,

με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.

Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.

Με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα.

Γιατί έτσι τα' βλεπα.

Έτσι νόμιζα…

Κική Δημουλά - Παρανομίες

Ἐπεκτείνομαι καὶ βιώνω

παράνομα

σὲ περιοχὲς ποὺ σὰν ὑπαρκτὲς

δὲν παραδέχονται οἱ ἄλλοι.

Ἐκεῖ σταματῶ καὶ ἐκθέτω

τὸν καταδιωγμένο κόσμο μου,

ἐκεῖ τὸν ἀναπαράγω

μὲ πικρὰ κι ἀπειθάρχητα μέσα,

ἐκεῖ τὸν ἀναθέτω

σ᾿ ἕναν ἥλιο

χωρὶς σχῆμα, χωρὶς φῶς,

ἀμετακίνητο,

προσωπικό μου.

Ἐκεῖ συμβαίνω.

Κάποτε, ὅμως,

παύει αὐτό.

Καὶ συστέλλομαι,

κι ἐπανέρχομαι βίαια

(πρὸς καθησυχασμόν)

στὴ νόμιμη καὶ παραδεκτὴ

περιοχὴ

στὴν ἐγκόσμια πίκρα.

Καὶ διαψεύδομαι.

Μαλβίνα Κάραλη

Φωταγωγεί. Τον ερωτεύομαι. Τον στέφω. Τον εξοργίζω. Με εξοργίζει. Τον θέλω. Δεν τον θέλω. Δεν τον μπορώ. Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας. Έρωτας είναι, φίλη, τι νόμιζες;

Ευλογία - Τάσος Λειβαδίτης

Καλότυχοι εκείνοι που δεν γνώρισαν τον εαυτό τους.

Ανδρείοι εκείνοι που αποσιώπησαν την αθωότητά τους.

Μα ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν ένα άστρο σαν την μόνη ανταπόδοση.

Αργύρης Χιόνης

Είμ' ένα βιβλίο. Κάποιος με διαβάζει. Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει από μένα, δεν ξέρω αν μου βρίσκει κάποιο βάθος. Πάντως δυσκολεύεται στο διάβασμα ή βαριέται. 

Συχνά με παρατά, τσακίζοντας τα φύλλα μου, εγκαταλείπει για καιρό και, όταν κάποτε επιστρέφει, έχει πλέον χάσει τη συνέχεια, έχει ξεχάσει ο,τι έχει διαβάσει. Έτσι, με ξαναπιάνει απ΄ την αρχή, για να με παρατήσει πάλι, ύστερ' από λίγο, κουρασμένος.

Δεν ξέρω αν διαβάζει άλλα βιβλία, δεν ξέρω καν πως βρέθηκα στα χέρια του, όμως εδώ είμαι, αυτός είναι η μοίρα μου και, αν αυτός δεν με διαβάσει, άλλον αναγνώστη δεν πρόκειται να βρω.