Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα...

Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα πως η αγάπη πρέπει να είναι παιχνίδι.

 Στην πρώτη παρτίδα να βγαίνει ισοπαλία.

 Και οι δύο να κερδίζουν τις εντυπώσεις.

 Στο δεύτερο μέρος να υποχωρώ. Πρέπει να νιώθεις πως υπερέχεις...

 Να δείχνεις την δύναμή σου, να ψηλώνεις.

Στον ημιτελικό να χάνω το έδαφος.
 Η εμπειρία σου με παίρνει στα σημεία...

Στον τελικό είναι σίγουρο πια.
 Θα χάνω. Νόμιζα πως ήταν συναίσθημα...

 Υ. Γ. 1. Όταν έρχεσαι να μου λες. Να φορώ την πανοπλία.







Α. Χ.

Η μοναξιά του μη - ενθουσιασμού

Πέντε - έξι κουβέντες μετά θα μου περάσεις.

Το λουλούδι πίσω σου θα μου αρέσει περισσότερο.

Τα μαλλιά σου δεν θα είναι καλά χτενισμένα.

Θα έχεις σκόνη στα παπούτσια.

Μανούλα στην απομυθοποίηση. 

Δεν φταις εσύ.

Ένας παλιός γκόμενος που με πλήγωσε. Τι αδόκιμη λέξη. Ποτέ δεν μου άρεσε.

Μια παλιά φίλη που με εκμεταλλεύτηκε. Ίσως και μια καινούρια.

Να' τες οι δικαιολογίες. Έτοιμες. Σου φτάνουν;

Εμένα όχι πια. Με κούρασα.

Λευκό χαρτί.

Ναι. 

Να διαλέξω. 

Το καθαρογραφώ από την αρχή;

Το σκίζω;

Πες την επόμενη κίνηση.

Α.Χ.

Ποιός χρόνος;

Δεν πλάγιασαν πάλι χθες...

Έπεσαν στο προσκεφάλι, πιάστηκαν χέρι-χέρι και έστησαν χορό.

Πάντα πρώτο το Γιατί.

Ποτέ δεν αφήνει άλλη λέξη να ηγηθεί.

Τις πιάνει από το χέρι, τις βάζει σε εκείνη την χαοτική σειρά που ακόμη δεν μπορώ να εξηγήσω και τις καθοδηγεί.

Δεν κατάλαβα πότε σταμάτησαν... Μάλλον με την ανατολή... Τότε ίσως να κουράζονται κάποιες φορές... Μέχρι την επόμενη...

Θα μπορέσεις; Αν κάποτε συναντηθούν, οι σκέψεις μας, ρώτησέ τες. Ο χρόνος τελικά δεν θα βοηθήσει όπως όλοι κάποτε μου έταξαν ε;

Να συναντηθούν... Κάποτε... Έστω αυτές;

A.X.

Η ελπίδα στο τέλος.

Πέρασαν κάτι χιλιάδες λεπτά από τότε.

Δεν τα μέτρησα αλλά τα κατάλαβα. Τώρα.

Είχα μοιραστεί σε κάμποσα κομμάτια.

Τα μάζεψα.

Ένα λείπει.

Μάντεψε.

Να μπορούσες να ένιωθες τις μικρές στιγμές των κενών μου.

Πολλά ζητάω ε;

Μία στιγμή;

Πολύτιμη θα ήταν.

Κουράστηκες;

Και εγώ.

Το κομμάτι;

Ασ'το να υπάρχει. Ως κενό.

Εσύ κράτησες κάτι για να με θυμάσαι;

Ελπίδα. Λες να πέθανε; Την αφήνω για το τέλος.

Α.Χ.

Τζένη Καρέζη

Μεγαλώσαμε πια. Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε. Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Και εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο. Γιατί υπάρχουνε πολλοί.

Μενέλαος Λουντέμης

Και περνούσα τις μέρες μου,

με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.

Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.

Με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα.

Γιατί έτσι τα' βλεπα.

Έτσι νόμιζα…

Κική Δημουλά - Παρανομίες

Ἐπεκτείνομαι καὶ βιώνω

παράνομα

σὲ περιοχὲς ποὺ σὰν ὑπαρκτὲς

δὲν παραδέχονται οἱ ἄλλοι.

Ἐκεῖ σταματῶ καὶ ἐκθέτω

τὸν καταδιωγμένο κόσμο μου,

ἐκεῖ τὸν ἀναπαράγω

μὲ πικρὰ κι ἀπειθάρχητα μέσα,

ἐκεῖ τὸν ἀναθέτω

σ᾿ ἕναν ἥλιο

χωρὶς σχῆμα, χωρὶς φῶς,

ἀμετακίνητο,

προσωπικό μου.

Ἐκεῖ συμβαίνω.

Κάποτε, ὅμως,

παύει αὐτό.

Καὶ συστέλλομαι,

κι ἐπανέρχομαι βίαια

(πρὸς καθησυχασμόν)

στὴ νόμιμη καὶ παραδεκτὴ

περιοχὴ

στὴν ἐγκόσμια πίκρα.

Καὶ διαψεύδομαι.