Η δύναμή μας και η αδυναμία μας, η χαρά μας και η λύπη μας, είναι κατάδικές μας κι έχουν συγκεκριμένες αιτίες που τις εξηγούν. Το να προσπαθούμε να τις καταλάβουμε είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να μην υποφέρουμε. Ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν λειτουργούν προς το συμφέρον μας, δεν είναι προσωπικό. Τίποτα δεν είναι προσωπικό. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη, δεν λογαριάζει το αίσθημά μας. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορούμε να κάνουμε, παρά να συμφιλιωθούμε με ό,τι μας ξεπερνά. Αλλιώς θα συντριβούμε. Κι αν θέλουμε να είμαστε ωφέλιμοι ο ένας για τον άλλο, οι πιο δυνατοί ας διδάξουν τους πιο αδύναμους. Ας τους μάθουν τρόπους να στηρίζονται στα πόδια τους, να αναπτύσσουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις, να καλλιεργούν τις ικανότητές τους, να μαθαίνουν όσο ζουν, να μην επαναπαύονται. Ας τους δείξουν τρόπους να αποφεύγουν τα λυπημένα πάθη κι ας τους γεννήσουν μέσα από το δικό τους παράδειγμα την όρεξη για ζωή, χαρά και δημιουργία· να είναι ανοιχτοί σε ερεθίσματα, ευγενικοί με τους ανθρώπους, ζεστοί στις μεταξύ τους συναναστροφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου