Επίσκεψη σε εμένα...

Ξέρεις; Πέρασα χθες... Τι ακαταστασία! Πόσο καιρό είχες να μπεις εκεί μέσα; Ή μήπως δεν είχες μπει ποτέ; Η πόρτα βαριά... δυσκολεύτηκα να την ανοίξω... έτριζε... λες απο τα χρόνια;

Όπως έμπαινα έτρεξαν καταπάνω μου για να την προλάβουν ανοιχτή όλα όσα είχες κλεισμένα εκεί τόσο καιρό... Σκέψεις, λέξεις, προσδοκίες, όνειρα... τ'ανείπωτα... Μάλλον ήθελαν να πάρουν πάλι πνοή. Πολύ δεν τα κράτησες εκεί; Δεν νομίζεις; 

Απέναντι απο την πόρτα βρήκα κάτι κορνίζες. Έστεκαν εκεί πάνω στα ράφια. Στα πιο ψηλά οι πιο σημαντικοί. Έχουν καιρό να έρθουν ε; Αυτοί δεν είχαν υποσχεθεί αιώνια υποστήριξη και αγάπη; Αλλά σαν να τις είδα και εκείνες τις λέξεις τους να φεύγουν μαζί με τις άλλες. Νομίζω οτι πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο που τις έχεις τοποθετημένες. Και αυτές που είναι σπασμένες ή έστω ράγισαν να τις πετάξεις. Τι τις θες; Χώρο πιάνουν... Και όταν θα θες να τακτοποιήσεις τις επόμενες δεν θα σε αφήνουν. Να τις στριμώξεις όλες μαζί δεν θα είναι όμορφο! Οι παλιές θα προσπαθούν κατά καιρούς να πάρουν την παλιά τους θέση και θα είναι άδικο για τις καινούριες...

Σκόνταψα και πάνω σε κάτι κουτιά... Μικρά αλλά πολύχρωμα... Μου τράβηξαν την προσοχή... Συναισθήματα έγραφαν πάνω... Δεν τα άνοιξες ποτέ: Δεν τα έδειξες σε κανένα; Τι τα αφήνεις και στοιβάζονται εκεί; Δώσε στον καθένα αυτό που του αναλογεί και αν δεις οτι δεν θες πια, πέτα το. Μην βασανίζεστε άδικα και οι δύο. Μάλλον θα είχε ημερομηνία λήξης που δεν είδες. Άδικα το κρατούσες δηλαδή... 

Πριν τα κάνεις όλα αυτά όμως, πρέπει να επιμείνω. Άνοιξε τα παράθυρα να φύγει αυτή η άσχημη μυρωδιά... Σκούπισε, ξεσκόνισε, πέρασε κάθε γωνιά με άρωμα βανίλιας που τόσο σου αρέσει... Δεν κατάλαβες οτι η απομόνωση και η αποχή μυρίζουν άσχημα; Και μετά καθάρισε τις κορνίζες σου, βάλε την καθεμία όσο ψηλά πρέπει. πέτα τις σπασμένες και βάλε, στην θέση που τους πρέπει αυτή την φορά, τις καινούριες. Τα πολύχρωμα κουτάκια ξέρεις! Πετάμε τα παλιά, δίνουμε τα καινούρια αλλά ανοιγμένα... Τα δώρα πρέπει να έχουν παραλήπτες και να τα ανοίγουν μόλις τους τα δώσεις για να δεις αν η χαρά τους είναι τόσο μεγάλη όσο και η δική σου... Όση και οι δύο νομίζατε...

Ξέρω οτι όλα αυτά θα σε κουράσουν και θα βαρεθείς... Είναι και αυτή η αναβλητικότητα που σε διακρίνει... Αλλά θέλω τουλάχιστον να μου υποσχεθείς οτι θα προσπαθήσεις να βάλεις μια τάξη σε αυτό το αχούρι. Δεν σε κούρασε αυτό το χάος; Μία τάξη βρε ψυχή μου... Μία τάξη για να νιώσεις πάλι καλά...

Α.Χ.